Hotel Dreyeroord, aan de noordkant van de Britse perimeter, was op donderdag 21 september een van de vier plekken waar de Duitsers de Britse posities aanvielen. Het gebied aan de noordkant van de perimeter werd verdedigd door de troepen van de King’s Own Scottish Borderers, oftewel KOSB.
Er was de hele dag al om hotel Dreyeroord gevochten. Het hotel, dat door de Britten ’the White House’ werd genoemd, was aanvankelijk in Duitse handen. Bij een Britse aanval aan zowel de voorkant als de achterkant van het hotel, worden twee van de drie Duitse mitrailleursstellingen in het hotel vernietigd. Maar de Duitsers houden stand. Het lukt de Britten niet om de Duitsers uit het hotel te krijgen.
Ik heb nog nooit zo lang uit alle macht geschreeuwd. Het was een hel.
Aan het eind van de middag werd door meer dan honderd SS-ers een aanval gedaan op de Britse posities, ongeveer 50 meter achter hotel Dreyeroord. Het viaduct over het spoor bij station Oosterbeek bij de Dreijenseweg vormde voor de Duitsers een makkelijk begaanbare weg waarover zij al schreeuwend op de Britten af konden rennen.
De Britten waren niet onder de indruk. Kapitein Jim Lingstone:
“Ze kwamen rennend en schreeuwend op ons af, tot twintig meter voor ons. Toen openden we het vuur. Ik doodde een verschrikkelijk aantal Duitsers met mijn stengun. Voor me stond een grote boom en erachter lag een gewonde Duitser. Hij maakte aanstalten om te schieten. David Clayhills, de adjudant, riep vanaf de zijkant van het hotel ‘maak die schoft af’, wat ik deed. Toen het later rustiger werd, zag ik nog steeds David Clayhills tegen een boom staan, en een enorm aantal dode Duitsers om hem heen. Het waren er minstens twintig of dertig.”
In en om het hotel werd wederom zeer zwaar gevochten. Na afloop van de strijd werd op de veranda van het hotel het lichaam gevonden van majoor Alexander Cochtran, met zijn revolver in zijn hand. Naast hem lag het lichaam van een dode Duitse officier, eveneens met een revolver in zijn hand.
De Britten die vanaf de linkerflank van de Duitse aanval zagen wat er bij Dreyeroord gebeurde, kwamen hun medesoldaten te hulp. Met een bajonetaanval werden de Duitsers verdreven vanaf het terrein van het hotel.
Soldaat Henry McClusky: “Ik heb nog nooit zo lang uit alle macht geschreeuwd. Het was een hel. Gelukkig sloegen de Duitsers op de vlucht. Ze lieten een verschrikkelijk tafereel van doden en gewonden achter. Het was vreselijk.”
Van de bijna 300 Britse troepen die hier lagen, waren er inmiddels nog maar zo’n 150 over. De rest was gesneuveld of gewond geraakt. Kolonel Payton-Reid besloot dat hij te weinig mannen over had om het hotel goed te verdedigen. De Britten kozen definitief voor een stelling die achter het hotel lag.
Door de intensiteit van de Britse bajonetaanval en het grote aantal doden dat de Duitsers hierbij leden, deden de Duitsers geen grote pogingen meer om hotel Dreyeroord te veroveren.
