De Britten hadden zich teruggetrokken in een verdedigende perimeter bij Oosterbeek nadat ze de Rijnbrug bij Arnhem niet hadden kunnen bereiken. Pas toen het te laat was realiseerden de paratroopers het belang van het Drielse veer bij de Westerbouwing.
De sector bij de Westerbouwing aan de westkant van de perimeter werd verdedigd door het Border regiment. Zonder zware wapens en met te weinig anti-tankgeschut waren de troepen van het Border regiment niet opgewassen tegen een serieuze aanval. Dat bleek op donderdag 21 september.
De Duitse aanval aan de westkant van de Britse perimeter werd uitgevoerd door een bataljon van de Herman Göring-onderofficiersschool van de Luftwaffe. Het bataljon was van een goed gehalte en werd bij de aanval ondersteund door vier Renault-tanks die door de Duitsers in 1940 in Frankrijk waren buitgemaakt.
Samen met de Beutepanzer trokken de Duitsers ten aanval tegen de B-Company van het Border regiment. Drie pelotons lagen om de Westerbouwing heen. Een vierde peloton lag iets meer naar achteren als reserve.
Het 11e peloton, dat vooraan lag, kreeg bij de aanval de volle laag. Het peloton verdedigde zich dapper en bracht de Duitse infanteristen behoorlijk wat verliezen toe. Nadat het enige machinegeweer dat het peloton had haperde, was het gedwongen zich terug te trekken. Daarbij werd het peloton achtervolgd door Duitse troepen en tanks.
Een van de andere pelotons kreeg meteen al te maken met een grote tegenslag toen een van de eerste schoten van de tanks het zesponds anti-tankkanon vernietigde. De Britten hadden nu alleen nog PIAT anti-tankgeweren om zich te verdedigen tegen de tanks.
Eén moedige soldaat wist de dreiging van de Renault-tanks te elimineren. George Everington, de PIAT-man van het reserve-peloton, snelde van positie naar positie om granaten af te vuren op de tanks. In een geval koos hij dekking achter een dode koe. Everington slaagde er in om drie tanks te vernietigen of uit te schakelen. George Everington kwam een dag later om het leven.
De twee andere pelotons, No. 13 Platoon en No. 14 Platoon, hielden zo lang mogelijk stand, maar de overmacht van de Duitse aanvallers was te groot. Beide pelotons werden onder de voet gelopen en veel Britse para’s waren gedwongen zich over te geven.
Na gevechten van een paar uur hadden de Duitsers de Westerbouwing in handen. Het had ze veel soldaten en drie tanks gekost, maar ze voorkwamen hiermee dat het Drielse veer, onderaan de Westerbouwing, door de geallieerden gebruikt kon worden om troepen en geschut over de rivier te zetten.
Poolse paratroopers die ’s avonds vanaf de zuidoever contact probeerden te maken met de Britten bij de Westerbouwing, werden tot hun verbazing beschoten door Duitse soldaten. De Polen hadden die avond het Drielse veer willen gebruiken om aan de noordkant van de Rijn de Britse posities te versterken. Doordat de Duitsers de Westerbouwing bezet hielden, was dat nu onmogelijk.
De Britse overlevenden trokken zich terug tot een positie die meer dan 800 meter achter hun oude positie lag. De Britten hadden veel terrein moeten opgeven. De verdedigingslinie die de Britten nu echter vormden, was in het voordeel van de verdedigers. De Duitsers ondernamen in de dagen die volgden geen pogingen meer om hier verder op te rukken.
Hieronder: zo zagen de Britse stellingen bij de Westerbouwing er na de strijd uit.
